Reukverlies (medische term: anosmie) of minder ruiken is een situatie waarbij het vermogen tot ruiken oftewel het waarnemen van geuren verminderd of geheel afwezig is. Reukverlies kan tijdelijk of permanent zijn en kent een groot aantal mogelijke oorzaken. De behandeling bestaat uit het wegnemen van de oorzaak, eventueel aanvullende medicamenteuze behandeling of reukoefeningen.
Wat is een reukstoornis / reukverlies / reukvermindering
Reuk is het waarnemen van geuren met behulp van het reukorgaan of reukzintuig. Het reukzintuig bevindt zich boven in de neus, onder de schedelbasis en is verantwoordelijk voor het waarnemen van geuren. Dit reukepitheel wordt door middel van zenuwen met een gebied in de hersenen, de bulbus olfactorius, verbonden waar de daadwerkelijke bewustwording van de waarnemen van geuren plaatsvindt.
Indien er een stoornis van de normale reuk (normosmie) optreedt spreek je van een reukstoornis. Reukstoornissen worden in twee categorieën verdeeld:
Kwantitatieve reukstoornissen
Een kwantitatieve reukstoornissen is een meetbare afname van de reuk. Deze worden onderverdeeld in:
- anosmie: een volledige afwezigheid van de reuk
- hyposmie: een vermindering van de reuk, geen volledige afwezigheid
Kwalitatieve reukstoornissen
Een kwalitatieve reukstoornis houdt een veranderde waarneming van reuk in. Kwalitatieve reukstoornissen worden onderverdeeld in:
- agnosmie: het niet (goed) kunnen onderscheiden van geuren
- fantosmie: geuren waarnemen die er niet echt zijn
- hyperosmie: intenser waarnemen van geuren, abnormaal “sterker” ruiken
- kakosmie: geuren als vies of onaangenaam ervaren