De ziekte van Ménière is een aandoening van het binnenoor die het gehoor en het evenwicht verstoord. Karakteriserend is de trias gehoorverlies, oorsuizen (tinnitus) en duizeligheid (vertigo). Deze trias treedt eenzijdig en in aanvallen op. De klachten van het gehoor kunnen van blijvende aard worden.

Hieronder ziet u een (verkorte) video van een ingreep waarbij de ductus endolymphaticus aan de aangedane zijde door midden van een clip geblokkeerd wordt als behandeling voor de ziekte van Ménière.

Het clippen van de ductus endolymfaticus is bedacht door Issam Saliba uit Montreal. Hij hieft hierbij inmiddels bij 160 patienten zeer goede ( >97,5%) resultaten gehad bij de behandeling van refractionaire Morbus Ménière.
Issam identificeert de saccus als de boosdoener bij Ménière. Het onderbreken van de verbinding tussen saccus en binnenoor
door het clippen van de ductus endolymfaticus resulteert dan ook in goede resulaten. Na twee bezoeken in Montreal is deze ingreep inmiddels in het HAGA Ziekenhuis 6 maal uitgevoerd met goed resultaat. Geen van de patiënten heeft nog
duizeligheidsaanvallen gehad. Alle patiënten hebben hun normale werkzaamheden weer kunnen hervatten. Er is geen vermindering van de perceptieve drempel en er is geen functieafname van de evenwichtskanalen waargenomen.
Het volgende filmpje laat de ingreep zien.

Beschrijving van de video:

Wat u hier ziet is een operatie, waarbij de Ziekte van Ménière mogelijk verholpen kan worden.
Boven in beeld is de neus van de patiënt, onder het achterhoofd, rechts in beeld zijn de voeten en links is het hoofd. Er wordt nu geboord in het rotsbeen, dit is een benige structuur achter het oor, dat soms massief is en soms een soort honingraad is. In het rotsbeen bevinden zich verscheidene belangrijke structuren, die nu te zien zijn, namelijk een groot bloedvat achter onder in beeld, nu
onder de boor, de evenwichtskanalen, nu onder de zuiger en de boor en de aangezichtszenuw, net vóór de boor. De gehoorgang bevindt zich vóór de benige structuur boven de boor, die nog te zien is.
Aanvankelijk werd met een scherpe boor gewerkt, nu wordt met een diamantboor gewerkt, om te zorgen dat er geen versplintering plaatsvindt.

Omzichtig wordt het bot weggeboord bij de grote aangezichtszenuw en de evenwichtkanalen zijn steeds beter te zien.
Inmiddels is ook te zien dat de hersenvliezen en dus de hersenen nu achter vrij liggen.

De hersenen worden hier ingedrukt en verder wordt er nog meer bot van de evenwichtkanalen afgeboord om goed toegang te hebben tot de ductus endolymfaticus.
Het witte gedeelte in beeld, onder de zuignet, was de saccus endolymfaticus. Het strengetje wat u nu ziet, tussen het bot en de hersenen, is de ductus endolymfaticus.
Het klipje is met een paktangetje gepakt, eigenlijk is het een speciaal instrumentje van de oogarts, een heel fijn instrumentje, waarmee het Titanium klipje nu om de ductus endolymfaticus geklemd wordt.
Het tangetje is eigenlijk te grof hiervoor, reden om het vervolgens met een nog kleiner tangetje nog eens extra aan te knijpen, zodat we zeker weten dat het goed dicht is.
Als dit dadelijk klaar is zal de oorschelp, die nu naar voren geklapt is, naar achter teruggelegd worden en weer gehecht worden.